(PUBLICADO EN EL CORREO GALLEGO, 23 NOVEMBRO 2011)
Os resultados das eleccións do vinte de novembro son inapelables en Galicia, tanto como en España, confirmando os das últimas eleccións municipais e as sondaxes de opinión das últimas semanas[1].
O Partido Popular gaña cunha estratexia simple pero de enorme eficacia (hai que cambiar, isto non pode seguir así), reafirmando a hexemonía conservadora, xa manifestada nas eleccións locais. Supera lixeiramente o seu mellor resultado do ciclo, o do ano 2000 (maioría absoluta de Aznar) e sube un 10.6%; sitúase por riba do 50% nas catro circunscricións, distancia ao segundo partido en máis de 400.000 votos e á suma dos seus dous competidores en 220.000. Unha confortable marxe de seguranza para enfrontarse a futuras convocatorias, froito, ao noso entender, sobre todo da mobilización do voto conservador, que se mantivo en estado de alerta durante todos os anos de goberno Zapatero, debido a unha dinámica de intensa confrontación, exacerbada pola prensa afín. Pero tamén polo deterioro económico e social que se carga sobre as costas do goberno central e que permite un transvase limitado pero significativo de votos. A Xunta de Galicia ve salvadas as súas responsabilidades, indicando a ineficacia dunha acción opositora que non soubo até o momento explicar o papel de Feijóo no declive relativo de Galicia e no deterioro do noso limitado sistema de benestar. A mensaxe de Rajoy (o estado de benestar sostense con máis emprego) trunfou sobre a evidencia dos axustes en Galicia e a hipótese, creo que proximamente verificada, dun recorte duro en España.
O Partido Socialista experimenta un fenomenal batacazo, ao perder máis catro de cada dez deputados e un terzo dos seus apoios. Que se encamiñan, por orde de importancia, á abstención, a outras formacións políticas progresistas (singularmente Esquerda Unida), ao Partido Popular e aos votos brancos e nulos (que ascenden lixeiramente). Desde a vitoria de González a principios dos anos 80 só nas eleccións do ano 2.000 o nivel de apoio cidadán fora menor. Os electores non perdoan a viraxe de maio de 2010, a adopción dunha política de axuste que contraviña a liña previa, a cultura política e o discurso progresista de Zapatero. A renovada chamada de atención para facer as cousas doutro xeito é inapelable. O paralelismo co ano 2000 imponse. ¿Qué sucedeu nese momento? Que a oferta política no seu conxunto (líder, cadros, mensaxe,…) foi revisada –en Galicia, por certo, o proceso xa se iniciara dous anos antes, no Congreso de Ourense que elixiu a Emilio Pérez Touriño-. A tentación de perseverar no erro e agardar a que sopre o vento sería letal para unha estratexia que debe pasar por construír de novo ao Partido Socialista como referente central dunha esquerda con pés na terra e coa cabeza en Europa; socialdemócrata, galeguista, europeísta.
En Galicia o máis específico é o lento declive do BNG, que continúa coa súa tendencia descendente (-13%) e sitúase por vez primeira en quince anos por baixo da barreira dos 200.000 votos. Non é percibido como unha alternativa de esquerdas, nun momento de fuga do votante progresista da casa común socialista. A experiencia de goberno apagou a aura de opción alternativa; a grisura funcionarial da actual dirección confínao nos estreitos límites dunha opción resistencialista. Nun momento en que Cataluña e o País Vasco amosan un comportamento político singular, reintroducindo a cuestión nacional no debate político español, Galicia queda ao marxe, manifestándose a vaga conservadora con total intensidade. A debilidade do BNG e o seguidismo do PSdG explican o éxito da estratexia de Feijóo.
Pero no trunfo está a penitencia. O empeño de Feijóo en situar a Zapatero como fonte de todos os males déixao agora orfo de explicacións.¿Qué chivo expiatorio procurar cando, como é previsible, siga aumentando o desemprego ou teña que aplicar novos recortes en servizos sociais básicos? Porque, ademais, o peso relativo de Feijóo diminuíu considerablemente nos últimos tempos no esquema interno dos populares. De esperanza branca, urdidor de vitorias e vehículo con ar moderno de políticas conservadoras, a fundirse gris, tamén por erros propios, nun continxente nutrido de voces populares con presenza e poder. Difícil reclamar un trato especial nun momento de intensa apretura orzamentaria.
[1] Faremos unha análise sen datos de voto exterior, en número de sufraxios, de ciclo longo e centrada en Galicia
No hay comentarios:
Publicar un comentario