O DRAMA DO PARO

O pasado venres publicáronse os datos da EPA do último trimestre de 2011. Absolutamente desesperanzadores. Mirémolo por onde o miremos. O incremento do desemprego en España (577 mil parados máis nese ano) correspóndese na súa integridade á destrución de emprego (-600 mil ocupados menos), na construción, na industria e nos servizos, por orde inversa de intensidade. A pesar de gañar competitividade relativa nestes últimos tres anos a caída da demanda interna, privada e pública, é de tal intensidade que produce un axuste de capacidade. Que no cadro laboral afecta máis aos contratados temporais que aos fixos, pero tamén toca a estes; a homes e mulleres; e a todas as franxas de idade por baixo dos 50 anos; a autónomos que tiran a toalla e a asalariados que son despedidos. O drama trasládase ás familias: 1,575 millóns de fogares con todos os seus membros en idade activa en paro.

Galicia segue un camiño similar, con algunhas variantes significativas. Anotemos dúas: o incremento do número de parados (+36.900, un 18,1%) débese á redución do número de ocupados (-20.100) pero tamén á expansión dos activos (+16.800). Os empregos caen no sector primario e na construción, practicamente están estabilizados nos servizos e descenden en picado na construción. Pero teñen un repunte na industria. ¿Cómo explicar estas variantes? Precísanse máis análises dos fluxos migratorios e das decisións en relación coa actividade. Pero un dos compoñentes principais da expansión dos activos en España foi desde o 2000 un saldo migratorio moi positivo, que desde hai tres anos minimizouse, sen que tivera un impacto similar en Galicia.

 En relación coa evolución sectorial da ocupación, destaca a diferenza entre a evolución do emprego na industria e o índice de produción industrial. Até novembro o IPI tiña en Galicia un comportamento peor que o conxunto de España. Moito nos tememos que no ano 2012 as dificultades nos mercados sexan trasladados ao emprego no sector industrial, provocando unha evolución negativa do desemprego neste sector. E que a continuidade dos axustes de persoal no sector público agudicen as dificultades.

Ademais, todas as previsións económicas para España indican unha caída da produción no 2012 que nos vai situar entre 5.5 e 5.8 millóns de parados. A conxuntura vai ser gravísima (tamén en Galicia, por suposto).

Precisamos impulsos de crecemento, como sexa. Da Unión Europea como tal; dos países menos endebedados ou con menos déficit; da moderación salarial que mellore a nosa competitividade; dunha política de incentivos que favoreza o investimento empresarial e unha maior produtividade; dunha redución do ritmo de axuste do déficit público que provoque un impacto negativo menor….Precisamos unha inflación europea algo maior, que reduza a carga da débeda e mellore o tipo de cambio do euro con outras moedas. Precisamos que flúa o crédito. Precisamos que alguén debuxe un horizonte de esperanza.

Sen esquecernos do drama das familias sen ingresos de mercado, ás que só o mantemento da solidariedade pública pode aliviar algo a situación. Ninguén pode defender nesta situación que é a súa renuncia á busca activa de emprego o problema. Favorezamos a súa empregabilidade pero evitemos á emerxencia dun drama social de cariz decimonónico.